Bir bayrama daha veda ederken...

BİR BAYRAMA DAHA VEDA EDERKEN...

Bayramı göremeden toprağa koyduklarımız,
Bayramda göremediklerimiz,
Gidemediklerimiz,
Ayrıldıklarımız,
Hasretluklarımız,
Sevdaluklarımız,
Mutluluklarımız,
Kaygılarımız,
Vardiyadakilerimiz,
Nöbetçilerimiz,
Mezar başında ziyaret ettiklerimiz,
Anılarımız,
Hatıralarımız,
Çocukluğumuz,
Çocukluklarımız,
Beklentilerimiz,
Veda ettiklerimiz.
Aslında öyle veda ki, yeni bir döneme giriyoruz gibi.
Birşeyler değişiyor gibi.
Anlayışlar, bakış açıları.
Özlem duyduğumuz herşey değersiz bir çöp parçası gibi atılır oldu.
Belki de eskiler sebep oldu, belki de biz.
Ama 'nerde o eski ramazanlar' klişesi gerçek olacak gibi.
Bir gerçek var ki "Artık hiç birşey eskisi gibi olmayacak"
Dünyadaki zulümler arttıkça, mahalle aralarındaki şiddet, dört duvar arasında yer etmeye başladı.
Kime bir dokunsan bin ah işitiyorsun.
Bir karadeniz türküsünde dediği gibi "Öyle bir dertki yürekteki, süründürür öldürmez"
Her evde birisi ağlıyor, kimisi gizli gizli, kimisi bağıra bağıra.
Şu dünyada birileri yüksek sesle gülerken birilerinin ağlaması duyulmuyor.
Sonuçta sosyal medya olmasa ne yapardık değil mi?
Resimdeki dolap kapağını emek harcayan usta çırak bırakmadan gitti. Bana da fotoğrafını çekmek düştü. Durum bu.
Bir bayrama daha veda ederken eskiye de veda ediyoruz.
Peki yeni nasıl birşey olacak?
Yine bir karadeniz türküsüyle cevap vereyim:
"E dünya dünya misun
Yoksa kabir azabu
Yalvaralum Allah'a
Açsin bize bir kapi"