Trust me, I am engineer...

Kurban Bayramı, Ramazan Bayramı'ndan farklıdır. Ramazan Bayramı sabahları uzun uzun süren aile kahvaltılarının yerine Kurban Bayramı'nda, akşama topluca yenen kavurma sofrası bekler bizleri. Ben çocukken, kavurma yerine odun ateşi üzerine konmuş ateşten etrafı kapkara olmuş tencerede anneannemin saatlerce temizleyip pişirdiği içi pilav dolu işkembe "süslerdi" sofrayı. Bir de Ramazan Bayramı'nda bolca verilen harçlıklar, Kurban Bayramı'nda kurbanlıklara harcandığından olsa gerek pek verilmez. Onun yerine en fazla ev baklavası. Benim çocukluğumda öyleydi. Büyük umutlarla dolaşmaya başlardık, akşama bir poşet şekerle dönerdik. Kurban farklıydı. Ben çocukken yani 90'lar, biz ailecek kurbanı Muğla'nın Yerkesik köyünde keserdik. Çoğunlukla da keçi kurban ederdik. Keçi etini kokuyor diye çoğu kimse yemez ama Muğla'nın kekik kokulu dağlarında beslenmiş keçinin eti de başka olur. Anneannem ahırında hiç eksik etmediği iki veya üç tane keçiyi kendi ba...

BAYRAM HERŞEYE RAĞMEN GÜZELDİR.  Bayram kavuşmaktır, buluşmaktır, görüşmektir. Bayram hatırlamaktır, hatırlanmaktır, hatırlatmaktır. Bayram hasrettir, özlemdir, özlemektir. Bayram dinlemektir, konuşmaktır, anlatmaktır. Bayram paylaşmaktır, bölüşmektir, üleşmektir. Bayram anadır, babadır, komşudur. Bayram ağabeydir, abladır, gardaştır. Bayram dededir, babannedir, annannedir. Bayram misafirdir, ziyarettir, mezarlıktır. Bayram şekerdir, tatlıdır, harçlıktır. Bayram küçükken yastığın altına koyduğun bayramlıklarındır. Bayram bayramlığın olmasa da yüzdeki bir gülümsemedir. Bayram bir ayağı mutfakta misafirlerle ilgilenmektir. Bayram elde olmasa da harçlık vermektir. Bayram gözüne baka baka harçlık istemektir. Bayram pencereden dışarı bakmaktır. Bayram televizyonda dalıp gitmektir. Bayram yolculuktur, trafiktir, otobüstür. Bayram köydür, kasabadır, başka şehirdir. Bayram, bayram da olsa çalışmaktır. Bayram, bayram da olsa vatani görevdir. Bayram, bayram da olsa vardiyadır. Bayram, bayra...

HER NEFES BİR FIRSATTIR. NEFES ALMIYORSAN ZATEN FIRSATA İHTİYACIN YOKTUR. Hayat fırsatlarla dolu ama mayın tarlası gibi. Çıkan fırsatın sana ne getireceği belli olamayabilir. Salyangozlar için yağmur bir fırsat. Yağmur salyangozların rahat hareket edebilmesini sağlıyor. Onun için mekan değiştirmek için genel de yağmurun yağmasını beklerler. Aynı yağmur çiftçiler için de fırsat. Bundan dolayı ekinlerinin gür olması için yağmuru beklerler. Buraya kadar herşey normal.     Ama üst fotoğraftaki salyangoz fotoğrafı çektikten çok kısa bir süre içerisinde hayatını kaybetti ve varmak istediği yere varamadı. Alt fotoğraftaki diğer salyangoz, karşıdan karşıya geçmeye başarmıştı. Sizce ilk salyangoza başarısız diyebilir miyiz?     Buraya Amerikalı kişisel gelişim uzmanı Anthony Robbins'in yaklaşımını eklemek istiyorum: " Her engel bir fırsattır. Kalp kırıklığı, mutlu olmak için; hastalık, iyileşmek için; nefret, sevmek için; suç bağışlamak için; başarısızlık, başarı...

" Hayat hikayedir, ve bir insanı sevmek, onun hikayesini sevmektir " der Alman filozof Martin Heidegger .  İnsanı dinlediğinizde hep bir hikayesi vardır. Bir yerden bir yere giden, uzun yol hikayeleri. Tercihlerle dolu, seçimlerle dolu, dönemeçlerle dolu yol hikayeleri. Tayfun Talipğolu 'nun dediği gibi " Başındayız biliyorum, sonu da yok bu yolculuğun. Nöbet sırası bizdeymiş gibi geldi bana. " herkes benzer hikayeleri nöbetleşe yaşıyor. Benim hikayem de öyle. 27 Nisan 2013 'te nöbet sırası bize gelmişti sanki. Bir insanı ne kadar tanıyabilirsin ki 'evet, ben bu kişiyle yola başlamalıyım' diyebilesin. Hayat seçimlerle dolu. Sonuçta seçmiştim. Karar vermiştim. Bir adım atmıştım. Nasıl bir yol olacağına dair hiçbir fikrim yoktu ama yola çıkmaya karar vermiştim artık. Geri dönüşü vardı elbette ama ben bu yola devam edebileceğime inanıyordum. Bu inancın kaynağı neydi bilmiyordum başta, sonradan anladım ki bu, bir bahar gününde dikilmiş çınar ...

Ümitsizlik öyle batak ki düşersen boğulursun Azmine sımsıkı sarıl bak, ne olursun. Mehmet Akif Ersoy İnsanın hayatta kalabilmesi umuda bağlanmış sanki. Yoğun bakımdaki hastaya doktorun ' umut yok ' dediği anda artık o hasta için hayatta kalma şansı kalmıyor. Aynı, anne karnındaki bebeğin sakat doğacağını düşünen birisinin ' bu çocuğu aldırın ' demesi gibi. Ama her zaman umut vardı, sadece birileri onun üstünü örtmek istedi, aynı güneş ışıklarını kara bulutların engel olması gibi. Gece olsa da güneşin olmadığını kimse inkar edemez. Sadece senin o umut güneşini gidip bulman gerekiyordu. Onun için Nazım Hikmet Ran ' Güneşi İçenlerin Türküsü 'nde Akın var, güneşe akın! Güneşi zaptedeceğiz, Güneşin zaptı yakın! demiş. Güneş doğmuyorsa, güneşin doğduğu yerlere akın etmek lazım. Ya birilerine umut olmalı ya da umut dolu yerlere akın etmeli. Hani üç aylık ömrü kalmış bir kanser hastasının kanserden kurtulma iradesini duyunca, başka bir kanser hastasına nasıl ...

Ankara'nın yazı sıcaktır ama gölgede serindir. Ankara Yazı: Veda Mektubu filmi de öyle. Sıcak bir mahallede geçiyor ama gölgede kalan konular insanın üşümesine sebep olabiliyor.  2016 yılına ait olan filmin yapımcılığı TRT'ye ait. Film, 12 Eylül darbesinin ardından ilk idam edilen 'ülkücü' Mustafa Pehlivanoğlu'nu idama götüren olayları konu alıyor. İşte bu olaylar silsilesi insanı üşütüyor, hani rahmetli Muhsin Yazıcıoğlu'nun ' beton çok soğuk, üşüyorum ' dediği gibi.  Kısaca filmdeki hikaye şu şekilde: Bir Ramazan akşamı, Mustafa Pehlivanoğlu'nun oturduğu mahalledeki 'solcu'lara ait kahvehane, üzerinde kurt resmi olan bir araçtan inen tanınmayan kişilerce taranır. Tarihe 'Balgat Katliamı' olarak geçen bu katliamın faillerini arayan polisin elinde sadece elle çizilmiş robot resim vardır ve o da Mustafa'ya benzemektedir. Mustafa, ülkücü camiaya bağlı bir genç olduğu için hemen sorguya alınır, günler geçen işkence sonund...

Yareme tuz diye yakamoz bastım Tek şahidim aydı Bir elimde defne Bir elimde sevdan Kalbim egede kaldı  Yukarıdaki dizeler 'Bir Deli Kızın Türküsü'nden. Kalbinin egede kalmasına sebep neydi acaba? Asırlar önce Kral Aigus'un bir yanlış anlaşılma üzere intihar etmesi gibi birşey miydi? Hani, kralın oğlu Theseus Girit Adasındaki öküz başlı canavarı öldürüp dönerken gemisine beyaz yelken çekmeyi unutunca, babası 'oğlumun başına birşey mi geldi' deyip kendini bugün Ege Denizi diye adlandırdığımız denize atmıştı ve o gün bugün bu bölgeye 'Ege' diyegelmişiz. Halbuki, Gazi Mustafa Kemal 1 Eylül 1922'de Dumlupınar'da " Ordular, ilk hedefiniz Akdeniz. İleri " diyerek Ege Denizini göstermişti. 1803'te Osmanlı'da basılan ilk Türk Atlasında Anadolu Denizi denilmişti ama orası 'Ege'ydi. Ege insanı lodos rüzgarına benzer, baharın habercisidir, karları eritir. Rahat insanlardır. Çok dert etmezler, dünyayı dert etmezler, belki ondan...

Muğla, eskimeyenlerin şehri. Eskinin eskimek için sebep bulamadığı şehir. Bir yanda 'çökertme'si bir yanda 'ormancı'sı. Bir yanda 'yoğortlu böber'i, bir yanda 'bölürce eşilemesi'si. Bir yanda 'kuzu göbeği', bir yanda 'top tarhana'sı. Gelenksel şehir Muğla. Geleneğine bağlı Muğla. 'Kıyı'da 'köşe'de Muğla. Oğulları Bodrum'un, Fethiye'nin, Marmaris'in gölgesinde kalan büyükbaba Muğla . Büyükşehir Muğla. Hem de ne büyük şehir, kendi küçük gönlü büyük şehir. Aman da karanfili saksılarda kuruttu Suyunu billurlarda durulttu Aman da ben yari görmeyeli unuttum Aman da aman yaylada bülbül ötmesin Benim de yarim şu Muğla'dan gitmesin * Muğla Zeybeği türküsünden * Fotoğraf, Muğla merkezdeki pazaryerinin girişinde çekilmiştir.

YOLLARDA BULURUM SENİ TAKVİMLERDEN ÇALARIM SENİ... Yoldur insanı bir yere götüren. Yoldur insanın niyetini belli eden. Yol insan için bazen araçtır, bazen amaç. Araçtır çünkü, amacı için onu kullanır. Gideceği güzergahı 'yol' gösteriyordur. Bunun dışında yoldakilerin bir önemi yoktur. Sağından solundan geçip giden farklılıkları görmek gibi bir niyeti yoktur. Sadece amacı gideceği yere varmaktır. 'Yol'u ezip geçer. İnsan unutmuştur, halbuki gideceği yere yoldur götüren. Ulaşmak istediklerine yol ulaştırmıştır. Hiç mi yoktur yola, yoldakilere vefa. Vefa semtine gitmek için bile yol gerekirdi. Dağ ne kadar yüce olsa bile üstünden ancak yol aşardı. Amaçtır çünkü, insan için herşey yoldur. Onsuz yapamayacağını düşünür. Herşey anlıktır. Vardığında karşılaştıklarının bir önemi yoktur. Yolun sonuna geldiğini ancak gidecek takati kalmayınca anlar. Yol amaç olmamalı, araç da olmamalı, o zaman insan için yol ne olmalı? Bu sorunun cevabını Mevlana şu şekilde veriyor: Bir yol varsa...

İnsanın her zaman anlatacağı birşeyi vardır. Bazen anlatacaklarını anlatamaz, söyleyeceklerini söyleyemez, söylemek istemez, içine atar, 'o iyi olsun da ben iyi olmayayım ne olacak ki' der. Yıllar sonra, 'onlar' seni anlatmadıklarınla başbaşa bırakır. Ve insan denilen binanın boyaları dökülmeye başlar, tahtalarından sesler gelmeye başlar. Yılların yükünü kaldıramaz hale gelir. Sonunda bina sakinleri ya binayı tamir eder ya da binayı terk eder. Terkedilen bina, ya ruhsuz bir insana ya da ölmüş birine benzer. Ruh özgür olmak ister, yük almak istemez. Balon gibi yükselmek ister. Özgür olmak istersen konuş, söyle, yüklenme fazla kendine. Ama içten ol, başkası olma. Sonuç olarak, ruh elbet bu binayı terk edecek ama geride bir çökmek üzere olan binadan gitmek zorunda kalmasın. Halk sosyologlarından biri ayaktaki yolcuları görerek der ki: " Üzerime fazla gelmeyin zaten dolmuşum. " * Fotoğraf, Alaşehir'de Cumhuriyet Caddesinde çekilmiş eski bir binaya aittir.

Hayat bir tren istasyonu. Biletin varsa ne zaman gideceğin belli Ya kaçırırsan. Ya da biletin yoksa nereye gideceksin. İhtimaller içindeki insan. Karar vermek isterken kâr-zarar ilişkisinde boğulan insan. Sayısalcı sözelci diye ayrılan insan. Sağ beyni ile sol beyni arasında kalan insan. Azı karar çoğu zarar diyen insan. Peki az ve çok; neye göre, kime göre. Bu istasyona elbette herkesin beklediği tren gelecek. Kimine göre erken kimine göre geç. Makiniste göre ise tam vaktinde. Onun için ister acele et ister bekle, ' o tren birgün gelecek '. Herşeye rağmen beklemek özlemekten güzel be kardeşim... * Fotoğraf Manisa Salihli garında çekilmiştir.